Donderdag 27 februari 2020

“Afrika Reizen, net even anders”. Zo prijst Janny haar reizen aan op de website. Dat klopt helemaal. We komen op plaatsen waar de gemiddelde Afrikareiziger niet gauw zal komen. Zoals vandaag bijvoorbeeld. We verlaten Kudu Ridge onder een bewolkte hemel richting Pie Ee, Port Elisabeth. Gesticht in 1820, toen het eerste Britse schip hier aan land ging, genoemd naar de vrouw van de generaal van het Engels leger, Elisabeth Donkin. Nu een stad van 1,5 miljoen inwoners, een industriestad, havenstad. De hometown van de reisleider. Aan de rand van de stad de townships van de coloured people. Van verre al herkenbaar aan de vervuilde bermen. Plastic vuilniszakken in allerlei kleuren tegen het gaas geblazen door de wind, die hier altijd waait. Rommelige wijken, huisjes met golfplaten, en in het hart van de townships de begraafplaatsen, die er in tegenstelling tot de omgeving netjes uitzien. We bezoeken eerst het Vistarusproject. Een project waar Janny vanuit haar connecties met Ready4life ( een ideeele organisatie die opkomt voor de mensen aan de onderkant van de samenleving) de mensen kent. Vistarus is een organisatie die haar wortels heeft in de kerk en die opkomt voor de dropouts, de mensen die alles verloren hebben. Drugs- Alcoholverslaafden, voormalige gevangenen, ieder mag hier proberen het leven weer op de rails te krijgen. Een streng regime, (5 uur opstaan bijvoorbeeld), dagritme, discipline en verantwoording dragen voor een taak, dat zijn de ingrediënten om dat te bereiken. In de keuken, in de bevoorrading, in de creche en wat er maar komt kijken in een organisatie van 200 mensen. Recycling van plastic, oude meubels en het uit elkaar halen van autospiegels met fabricagefouten: iedereen doet wat, meestal passend bij je kwaliteiten en ervaring. De mensen die hebben laten zien verantwoording te kunnen dragen zijn “leiders”. Niet iedereen redt het, lang niet, maar toch. Zo als de “engel” die we spraken in de keuken. Zij heeft sinds kort de verantwoording voor twee achtergelaten kinderen op zich genomen. Knap. Nu staat ze in de keuken met een lepel zo groot als een schep door de rijst. Voor de in totaal 750 maaltijden per dag in de weer. Net even anders. Nog zo’n “Net even anders” is Mandy. De vrouw die in haar mooi opgeknapte en ingerichte Mandelahuisje( gratis aangeboden woning van de overheid, 4 muren met een dak erop, een soort van cascohuis) ons ontvangt voor een heerlijke lunch. Een zondagslunch. Op donderdag. Zij heeft een speciale kamer ingericht voor computerlessen aan mensen zonder werk, ze verzorgt maaltijden voor bruiloften en begrafenissen en weet zo in alle eenvoud het leven op te pakken en kleur te geven. Twee dames uit Rijssen steunen haar financieel. Op weg terug naar ons hotel (met uitzicht op zee) in Port Elisabeth, passeren we de kerk van v.d.Kemp in Bethelsdorp. Het verhaal van de man die in de 19e eeuw zijn vrouw verloor en vervolgens een kerk stichtte in de oudste township van Port Elisabeth, Bethelsdorp, waar hij voorging en een bloeiende kerkgemeenschap stichtte die tot de dag van vandaag bruist. Voor dat we het weten worden we door een behulpzame dame de kerk rondgeleid en leest Janny vanaf de kansel uit de eeuwenoude Statenbijbel psalm 23 voor. In de bus zegt chauffeur Younes hem uit het hoofd op in het Engels. Hij trakteert ons ook nog op een religieuze tekst in het Arabisch. En dan is het tijd voor de zee, het strand, even bijkomen, internetten of.. . een middagdutje. Het raam open en op de achtergrond het geluid van de zee. Straks samen eten. Het einde van de reis komt in zicht. We weten nu al dat we elkaar gaan missen. Wil